Opera to miejsce naprawdę magiczne. Zwłaszcza, gdy wejdzie się za kulisy! Miasto w mieście, w którym znajdziemy kilkadziesiąt pracowni, dzięki którym Teatr jest samowystarczalny w tworzeniu spektakli, wielkie magazyny archiwizujące dekoracje i stroje, tajemnicze podziemia, w których kryje się nawet specjalna teatralna jednostka straży pożarnej i wielkie maszynownie odpowiedzialne za pracę sceny… I przede wszystkim sama scena – największa scena operowa w świecie! A to tylko wierzchołek góry lodowej tych tajemnic, które kryje w sobie administracyjno-techniczna część teatru! Część z tych tajemnic można odkryć z przewodnikiem podczas wycieczek*, do czego serdecznie zapraszam. Jako wolontariuszka oprowadzałam grupy po Teatrze i mogę osobiście potwierdzić, jak emocjonujące jest to przeżycie dla osób w każdym wieku.

Jednak w tym artykule opowiem o niezwykłych działaniach skupiających się wokół miejsca może niepozornego w perspektywie całego Teatru – wokół sceny kameralnej.

To właśnie na tej scenie zostały wystawione już 3 spektakle przygotowane przez młodzież niezajmującą się zawodowo tańcem. W dwóch pierwszych projektach sama brałam udział i było to niesamowite doświadczenie, którym chcę się z Państwem podzielić i zachęcić tym samym do śledzenia edukacyjnych projektów Opery.

Body Language i Kraina czarów – od tego wszystko się zaczęło!
Byłam uczestniczką dwóch pierwszych projektów tanecznych zorganizowanych przez Dział Edukacyjny Teatru Wielkiego, których efektem były spektakle „Body Language”(2011) i „Alicja w Krainie Czarów” (2012). Pracowaliśmy z solistami Polskiego Baletu Narodowego: w 2011 roku z Jackiem Tyskim i Carlosem Martinem Perezem, w 2012 roku dołączyła do nich jeszcze Magdalena Ciechowicz. Jak wyglądała nasza praca? Zupełnie inaczej niż na tradycyjnych zajęciach tanecznych. Przede wszystkim mieliśmy jasno wyznaczony cel – stworzenie spektaklu! Widywaliśmy się na próbach dwa razy w tygodniu po 3-4 godziny zegarowe. To naprawdę dużo, zwłaszcza kiedy zajęcia są bardzo intensywne… a były! Mieliśmy ćwiczenia z techniki tańca, pracowaliśmy nad kondycją, a potem nad poszczególnymi fragmentami spektaklu – nie było taryfy ulgowej, zwłaszcza przy pracy nad „Alicją”!

To, co było niesamowite w tym projekcie, to poczucie, że pod okiem choreografa – Jacka Tyskiego i jego asystentów, przygotowujemy profesjonalny spektakl. Fascynujące było przejście przez cały proces przygotowań, także poza salą baletową – mieliśmy przymiarki strojów, próbną charakteryzację, oglądaliśmy dekoracje w trakcie ich tworzenia… Mogliśmy poznać specyfikę pracy zespołu baletowego, bo sami się takim staliśmy na czas warsztatów. Choreograf pracował z nami jak z profesjonalistami, mimo świadomości, że nasze umiejętności są dużo mniejsze. Myślę, że postawienie nam poprzeczki tak wysoko przyniosło efekt powyżej naszych oczekiwań, a wszyscy nauczyliśmy się dużo więcej, niż to, co widzowie mogli obejrzeć. Wspólna odpowiedzialność za spektakl, którą czuliśmy, nauczyła nas współpracy. Z każdym kolejnym tygodniem coraz bardziej zdawaliśmy sobie sprawę, że każdy z nas na scenie nie jest indywidualnie, że jesteśmy za siebie współodpowiedzialni – tworzymy całość jako grupa i tylko jako zgrany zespół możemy sprawić, żeby nasz spektakl był naprawdę dobry. Uważam, że to jedna z ważniejszych lekcji, jakie wynieśliśmy ze współpracy z tancerzami.

projekt graficzny: Jarek Mazurek; zdjęcia: Marcin Olszewski, Marta Wódz

„Poznanie przez taniec” – taniec przestrzenią dialogu!

O opowieść o tegorocznej edycji poprosiłam Anię Hop – tancerkę Polskiego Baletu Narodowego, która już rok temu prowadziła warsztaty i w tym roku ponownie przygotuje choreografię dla grupy młodzieży… Jednak teraz dużo się zmieniło! Projekt stał się przedsięwzięciem międzynarodowym – to dla mnie niesamowite obserwować, jak warsztaty, które kiedyś współtworzyłam, zataczają coraz szersze kręgi.

Monika Zarzycka: Aniu, rok temu podczas warsztatów przygotowałaś choreografię „3xP PANDA PANDArecki PANDAmonium”. Projekt „Poznanie przez taniec” różni się od poprzednich edycji. Opowiedz, proszę o tym, jak teraz wygląda wasza praca i jaka jest twoja rola w tym roku?

Ania Hop: To, co jest szczególne w projekcie „Poznanie przez taniec”, to niecodzienna możliwość wyjazdu do Norwegii i pracy z międzynarodową grupą młodych ludzi. Dla mnie osobiście jest to bardzo cennym i ekscytującym doświadczeniem, a zarazem największym wyzwaniem tego projektu. Moim zadaniem jest stworzenie choreografii dla grupy młodzieży z Norwegii do muzyki Wojciecha Kilara oraz artystyczna opieka nad spektaklem, jako całością. Staram się dzielić moimi doświadczeniami z poprzedniego projektu oraz służyć pomocą moim kolegom prowadzącym zajęcia z grupą w Polsce.

Zależy mi na dobrym kontakcie z młodzieżą, stworzeniu więzi, która umożliwi nam twórczą i satysfakcjonującą współpracę. W efekcie chciałabym, aby powstała choreografia będąca powodem do dumy oraz aby powiększyło się grono miłośników sztuki tańca.

W związku z tym, że czas na przygotowanie choreografii ogranicza się do dwóch tygodni, z pewnością zmienią się moje metody pracy. Przy poprzednim projekcie pracowałam z młodzieżą przez trzy miesiące, przygotowując ich fizycznie i psychicznie do występu oraz tworząc choreografię, co pozwalało na skupienie się na procesie. Teraz będziemy pracowali razem przez dwa tygodnie, zatem nasza uwaga skierowana będzie na stworzenie całej choreografii. Oczywiście młodzież już od marca ćwiczy w Polsce z Joanną Drabik (choreograf) oraz Bartoszem Anczykowskim (asystent), a w Norewgii z Cine Espejord (choreograf) oraz Sarah da Fonseca (asystent), więc wiem, że będą dobrze przygotowani.

MZ: Co jest dla Ciebie najważniejsze w tym projekcie?

AH: Zawsze najważniejsza jest młodzież. Ich rozwój i rodząca lub rozwijająca się miłość do tańca. Bardzo lubię obserwować, jak ten projekt kształtuje młodych widzów, poprzez ich własne doświadczanie teatru. Niezwykłym jest dla mnie zaangażowanie młodzieży w proces twórczy oraz ich pozytywna energia i zaufanie, jakim obdarzają tancerzy prowadzących zajęcia.

Praca z nimi jest bardzo satysfakcjonująca. Tak działo się przy poprzednich tanecznych projektach edukacyjnych i wierzę, że przy tym projekcie również tak będzie.

Cieszę się, że mogę brać udział w projektach edukacyjnych TW – ON związanych z tańcem. Pozwalają mi się rozwijać, jako choreografowi i zdobywać zupełnie inne doświadczenia, niż w pracy z profesjonalnymi tancerzami.

Poprzedni projekt pozostawił po sobie miłość do teatru w sercach uczestników, poszanowanie pracy artysty, niezwykłą pamiątkę, wspólnie spędzone chwile na sali baletowej oraz na scenie, satysfakcję oraz – co najważniejsze – wiele przyjaźni. Wiem, że i tym razem tak będzie, tylko skala efektów osiągnie poziom międzynarodowy.

Jestem bardzo wdzięczna Dyrektorowi Dąbrowskiemu, Dyrektorowi Pastorowi oraz pani Sapiego za zaangażowanie mnie do tego projektu oraz wszystkim osobom, które ze mną współpracują i pomagają mi przy jego realizacji.

Gorąco polecam wszystkim młodym ludziom udział w kolejnych projektach – to unikatowa możliwość wejścia w wyjątkową sferę artystycznego życia teatru.

***
Ja również, jako uczestniczka pierwszych edycji warsztatów, zachęcam do udziału w przyszłych edycjach oraz do śledzenia całej oferty edukacyjnej Teatru. Wszystkie programy edukacyjne, nie tylko te związane z tańcem, wprowadzają dzieci i młodzież w magiczny świat opery i baletu, a dobre doświadczenia i wspomnienia pomagają kształtować świadomego i pozytywnie nastawionego odbiorcę sztuki.

Jeśli zaciekawiła Państwa idea warsztatów „Poznanie przez taniec” zapraszam do zapoznania się z dokładniejszymi informacjami na stronie: http://www.teatrwielki.pl/poznanie_przez_taniec.html

W ramach projektu jest też prowadzony videoblog, więc możemy być na bieżąco z postępami w pracy. http://www.teatrwielki.pl/poznanie_przez_taniec/wideoblog.html

Warsztaty są adresowane do młodzieży powyżej 14. roku życia. Informacje o innych programach edukacyjnych, również dla młodszych dzieci, dostępne pod adresem: http://www.teatrwielki.pl/edukacja.html

* Informacje o wycieczkach dla grup zorganizowanych:http://www.teatrwielki.pl/pl/edukacja/wycieczki.html

Monika Zarzycka

(Dodano: 2014-06-18)