„Okropny rysunek!”, czyli po co naszym dzieciom złość w literaturze

Co do tematu złości u dzieci czuję się aktualnie dosyć kompetentna. Mam w domu bunt dwulatka i bunt dwunastolatka. Nie muszę dodawać, że złości też przy tej okazji jest sporo: o zabrany zeszyt, zniszczony pisak, zgubioną maskotkę, o ciągłe ustępowanie, albo o to, że: „ja chcem jej Balbi”… Pozostaje napar z melisy, liczenie do 10 (w trudnych sytuacjach do 110) i książki. Od zawsze uważam, że tylko w literaturze ocalenie!

„Okropny rysunek” Johanny Thydell z ilustracjami Emmy Adbåge, Wydawnictwo Zakamarki, Warszawa 2018 to mój sprzymierzeniec w ostatnich dniach.

Oto Inka. Inka siedzi przy stole ze swoim starszym bratem i zupełnie nie wie, co narysować. Wie tylko, że nawet jak coś narysuje, to nie będzie tak ładne jak rysunek jej brata. Brat Inki jest straszy o całe trzy lata. To brat, który wie… Inka spaceruje po domu, szuka inspiracji, myszkuje w jego pokoju i… wciąż nic. Pomysł szczęśliwie się pojawia. Inka postanawia narysować śnieg. Ona uwielbia śnieg, więc pomysł jest świetny – wiadomo. Ale ten brat… znów ma jakieś uwagi, jakieś rady, że skoro białego nie widać na białym, trzeba zrobić kontury, itd. A Inka przecież to WIE!

Dziewczynka zaczyna rysować najpiękniejszy płatek śniegu, ale szybko okazuje się, że wszystko się sprzysięgło przeciw niej – i kot, i brat, i nawet własne kolano. Inka nie jest jednak dziewczynką, która łatwo się poddaje i nawet zupełnie mokrą kartkę postanawia ratować suszarką do włosów. Niestety przychodzi taki moment, gdy w kartce robi się dziura. To przez okropny pisak. Okropny pisak i okropny rysunek. Ponieważ Inka cierpi, postanawia, że potnie ten rysunek nożyczkami, by i on cierpiał tak samo jak ona. Gdyby określić siłę gniewu Inki w skali od 1 do 10, to 10 już było chwilę temu i teraz jest jeszcze gorzej. Dlaczego jej, Ince nic nie wychodzi, a ten brat… wciąż jakby nigdy nic „rysuje tak pięknie, że nawet nie wolno popatrzeć”. Nagle jednak do „skorupki ze złości” (jak mawiamy w naszym domu) ktoś zapukał. To brat Inki. Trzymał w ręku najpiękniejszy płatek śniegu, jaki Inka kiedykolwiek widziała. Skąd się wziął ten płatek i co przez cały ten czas rysował brat Inki? Nie zdradzę. Powiem tylko, że według Inki rysunek jest „całkiem, całkiem”.

I cała ta historia jest „całkiem, całkiem”. Taka zwyczajna, jakich mamy w domu kilka dziennie. Blisko nam do rzeczywistości z kart szwedzkiej literatury. Po największej nawet burzy (śnieżnej, na przykład) wychodzi słońce, a rodzeństwo zaczyna bawić się ze sobą, jakby wokoło nie było świata.

Warto przeczytać, warto przeczekać. Okropna złość zawsze przecież mija (prędzej czy później…

Polecam gorąco,
Kalina Cyz