„Czarna książka kolorów” – recenzja książki

Czy czarna książka może być pełna kolorów? Czy kolor może mieć smak, czy da się go dotknąć? Czy można go usłyszeć i poczuć jego zapach? Czy kolor może boleć? Czy barwy mogą malować tęczę? Jaki kolor jest królem kolorów? Jaka jest woda bez słońca? Jakie kolory widzi i lubi niewidzący chłopiec?

Magiczna książka w czarnym kolorze. Cała czarna, a nie jest smutna czy ponura. Mieni się wszystkimi barwami, pachnie najcudowniejszymi zapachami, smakuje najlepszymi smakami świata, jest delikatna w dotyku, intrygująca i pełna niespodzianek.

„Czarna książka kolorów” Meneny Cottin i Rosany Farii to książka, której nie da się, ot tak, po prostu, opisać słowami. Tę książkę czyta się wszystkimi zmysłami. Czuje, wącha, dotyka, widzi i chyba tylko nie słyszy, chociaż… pewnie znajdą się i tacy czytelnicy, którzy usłyszą jej muzykę.

Publikacja ujrzała światło dzienne dzięki Wydawnictwu Widnokrąg i chwała mu za ten pomysł. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że przeznaczona jest dla niewidzącego czytelnika, ale to złudne. To bowiem książka dla odbiorcy, który widzi. Po to, by mógł się wczuć w sytuację osoby niewidomej, by mógł choć w minimalnym stopniu, angażując zmysły, poczuć świat „jej oczami”.

„Czarna książka kolorów” jest przepięknie wydana, mimo że dominuje w niej graficznie kolor czarny. Ciekawy format i dobry gatunkowo papier składają się na jej wysoką jakość. Niezwykła, intrygująca, ucząca empatii, otwartości na inność, pozwalająca zrozumieć świat z innej perspektywy. Dla malucha i dorosłego, koniecznie do wspólnego czytania.

Wspomnę jeszcze, że publikacja została przetłumaczona na 18 języków, a w 2007 roku na Targach Książki Dziecięcej w Bolonii otrzymała nagrodę New Horizons Award. Nie da się tak o niej opowiedzieć, by nią zauroczyć. Słowa psują jej magię. Zapraszam więc do odkrycia tej niesamowitej książki wraz z jej bohaterem, Tomkiem, który „lubi wszystkie kolory, bo je słyszy, czuje ich zapach, dotyk i smak”.

Iwona Pietrucha
ocena 5