Bardzo lubię czytać i recenzować szwedzką literaturę dla dzieci, choć kiedyś miałam z tym problem. Przyznaję, byłam w szoku, gdy wpadła w moje ręce po raz pierwszy książka z kraju Pippi Pończoszanki. Była zbyt brutalna, obnażająca rzeczywistość, a niekolorująca ją. Taka inna od książek dla najmłodszych wydawanych w naszym kraju. Ale przeczytałam ją moim przedszkolakom
Skromny i cierpliwy Japończyk, Pan Taro, ukochał muzykę ponad wszystko. Słyszał ją wszędzie. Towarzyszyła mu codziennie od rana do wieczora. W przydomowym ogrodzie, pod werandą, zamieszkał wąż Albi, który również kochał muzykę i z którym bohater potrafił rozmawiać. Kiedy pewnego dnia w domu artysty zjawia się rodzina z prośbą, by ten nauczył grać ich Kaito,
Megamózg, telepata, chłopak w śmiesznych łaszkach… Kto to taki? Oczywiście Sherlock Holmes, w książce Sam Hearn „Sherlock Holmes i tajemnica znikającego brylantu”. Narratorem opowieści jest John Watson, nowy uczeń Akademii przy Baker Street, powoli oswajający się z jej atmosferą. Zaprzyjaźnia się z przebojową przewodniczącą klasy, Martą i ekscentrycznym Sherlockiem.
Max i Ahmed to rówieśnicy, każdy innej narodowości. Pewnego dnia obaj znajdują się na obczyźnie, daleko od rodzinnego kraju, każdy z innego powodu. Każdego z nich przeraża Belgia, każdego z innego powodu. Chłopcy tęsknią: Ahmed za ojcem, który zginął, ratując tonącą łódź z uchodźcami. Max za przyjaciółmi pozostawionymi w dalekiej Ameryce.
Na czym polega gra książkowa przyszłej nauczycielki Julii Wróbel? Czym jest metoda skupiania się jak Złota Rybka? Dlaczego Hania Humorek zamienia się w Pippi Pończoszankę? Czemu ma służyć Peleryna Prawidłowych Odpowiedzi? Czy kojarzycie nazwiska, które padły w pytaniach?
Mam takie wrażenie, że dziewczynki o imieniu Hania to ostatnio ulubione bohaterki dziecięcej literatury. Tak jest również w przypadku tej książki. I na dodatek są to zawsze książki wydane w serii. Tym razem zapraszam do lektury opowieści o przyjaźni i muzyce, którą stworzyła (jak głosi opis na okładce) „uwielbiana przez dzieci prezenterka telewizyjna Cerrie Burnell”.
Są czytelnicy, którzy uwielbiają serie literackie. Czekają niecierpliwie na ukazanie się nowych części interesujących ich historii. Dobrze, jeśli kolejne tomy serii utrzymują poziom wcześniejszych, bo wtedy czytelnicy chcą więcej i więcej. Tak jak w przypadku serii „Kepler62”.
Biorąc do ręki kolejną książkę mam wrażenie, że niczym mnie już nie zaskoczy. Czytałam ich tyle, że trudno znaleźć coś całkowicie nowatorskiego. Timo Parvela i Bjørn Sortland również nie napisali książki, która wprowadzałaby do literatury młodzieżowej zupełnie nową jakość. Mimo to ich propozycja pochłonęła mnie bez reszty, bo historia opowiedziana przez autorów „Kepler62” jest naprawdę
Bożek, a właściwie Bożydar Antoni Jekkiełek, to 10-latek, pół chłopiec, pół widmo. Mieszka z mamą i „anielsko-diabelskimi” przyjaciółmi. Poznajemy ich w trakcie przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. W pewnym momencie okazuje się, że i dożywotników, i potwory atakuje ospa. Mama, by uchronić resztę przed zachorowaniem, postanawia ich odizolować. Wywozi Bożka, Gucia i Tsadkiela do domu
Książkę, którą chce wam polecić, przeczytałam dwa razy. Trochę z konieczności, by odświeżyć sobie jej treść na potrzeby recenzji, trochę z ciekawości, gdyż wydała mi się za pierwszym razem za bardzo tajemnicza. I odkryłam jej tajemnice po raz drugi.
