Album „Papparapa” Joanny Jabłczyńskiej jest miły, łatwy i przyjemny. Lekki, czysty pop z polskimi tekstami – jak dla mnie jednak zbyt idealny. Po przesłuchaniu prawie całego albumu miałam wrażenie, że cukier wysypuje się ze wszystkich domowych cukierniczek.
(więcej…)
Już dawno nie trafiłam na dziecięcą muzykę, która tak bardzo podobałaby się nie tylko moim dzieciom, ale i nam, dorosłym. Mocne brzmienia, ciekawe rytmy, rapowane skity nadają klasycznym tekstom Jana Brzechwy, Juliana Tuwima i Danuty Wawiłow nowoczesny charakter. Ci, którzy jeszcze tych wierszy nie znają, mogą szybko się ich nauczyć dzięki dołączonej książeczce z tekstami.
– Muszę założyć spódniczkę – powiedziała Jagoda, pędząc w stronę szafy. Gwoli wyjaśnienia – moja córka tańczy wyłącznie w spódnicy – wpływ przedszkola przeważa nad przykładem matki w spodniach. Po chwili z głośników telewizora popłynęły dźwięki hitu ostatnich tygodni „Każdy chce kangurkiem być…”.
(więcej…)
Negatywne recenzje filmu „Koty i Psy” Larry’ego Gutermana skutecznie zniechęciły mnie do jego obejrzenia. Ponoć jest „zbyt agresywny” i „chaotyczny” jak na film dla dzieci… Już rzut oka na trailer potwierdził opinie recenzentów. Brakowało tylko odpowiedzi na pytanie, czy muzyka towarzysząca obrazowi również mnie zawiedzie.
Oczekiwania rodziców wobec płyty z muzyką dla dzieci mogą być przeróżne… Najchętniej 12 piosenek, pozytywne, subtelne melodie, łagodne teksty o kotach, zamkach i lalkach – wzbudzające świadomość dobrego wyboru muzyki dla Maluchów, wywołujące uśmiech na twarzy i uczucie dobra połączonego z radością. Wszelkie kontrowersje muzyczne zazwyczaj nie są wskazane. „Lumikulu Ajko” już swoją okładką zapowiada, że tym razem tak łatwo nie będzie.
Oczy zamykają się same… rozmarzone i utulone. Przepiękne wydanie albumu, pełne bajkowych ilustracji Ilony Zajączkowskiej, bez wątpienia rozbudzi wyobraźnię zarówno dzieci, jak i dorosłych.
Trzymając w rękach kolejną, całkiem nową płytę z muzyką klasyczną dla dzieci zastanawiam się, czym będzie się różniła od setek pozostałych. Zaskakujące, iż na okładce nie widnieje portret znanego artysty lub pejzaż, tylko cień dumnego, czarnego kota, snującego się wdzięcznie po kolorowym płocie w kształcie klawiszy fortepianu.
„Presto” to nazwa dziecięco-młodzieżowego Ogniska Muzycznego w Gdyni. W języku włoskim termin „presto” oznacza bardzo szybkie wykonywanie czynności, a nazwa zespołu miała sugerować „(…) że w Ognisku tym nauka muzyki, a właściwie dokładnie gry, będzie przebiegać szybko, sprawnie i precyzyjnie”. Owo założenie (znalezione na stronie internetowej Ogniska) jest dość kiepskie, biorąc pod uwagę ideę tworzenia muzyki. Co więcej, po przesłuchaniu płyty z utworami Ogniska zdecydowanie mogę stwierdzić, że w tym wypadku „im szybciej tym… GORZEJ”.
Zacznę od zagadki – kto jest autorem świetnie znanych kolejnemu pokoleniu dzieci piosenek „Zuzia, lalka nieduża” i „Ogórek wąsaty”? Nie zdziwi mnie, jeśli nie padnie żadna poprawna odpowiedź. Sama do tej pory pewnie bym tego nie wiedziała, choć słowa znam na pamięć, gdyby nie pewna mała książka, a raczej śpiewnik.
Dzieci lubią pytać i lubią, kiedy się odpowiada na ich pytania. Lubią też zajmujące opowieści, szczególnie kiedy opowiada je lub czyta ktoś ważny, jak mama albo… po prostu ktoś, kto potrafi ciekawie opowiadać.